ساقیا

هفت سال پیش در چنین روزی میهمان بهترین خلق بودم. میزبان را ندیدم درک نکردم اما حس کردم که چه مهربان است. توشه ای برایم نمانده جز امید. 

به امید آنکه شاید برسد به خاک پایت

پانوشت: دفتر خزی در میقات خوابگاه ماند و امسال نمی توانم خاطراتم را مرور کنم

تولدم مبارک

باقی حرف ها بماند میان کاغذهای دفترم